Translated by Danielle Lavigne
 

IS É SEO chéard a rinne mé ar mo laethanta saoire an tsamhradh seo chaite. Bhí mé féin agus mo Dhaid agus mo Mháim ag dul ar saoire chuig An Spáin mar gheal ar an ghriain, agus mar a ndúirt charra my Dhaid go raibh ville iontach ann gur ndeachaigh sé chuig cheana.
Ar an lá go raibh muid chun teastail ann, toimáin ár n-uncail mo chlann chuig on on t-aerfort, má d-úsáid muid ár ngluastáin féin, beadh orainn an phairceáil a n-íoc de dhá seachtaine. Dhúirt Daid go raibh an phaircheáil chomh chostasach dá má rinne muid é sin, ni bheidh muid in ann dul chuig An Spáin.
Ansin dúirt mé, muine raibh an t-airgead againn dul chuig An Spáin ní beaidh orainn pháirceáil san t-aerfort, mar sin beidh an t-airgead againn dul ann.
Ansin dúirt Daid loim, "tá an phointe chailte agat, Jason."
Ar aon nós, tiomáin Uncail Geoff muid go dtí an t-aerfort agus shuigh Daid cun tosaigh mar sin shuigh ár Mháim ar ais linn ar chúl le mise agus Clara agus bhí orm shuigh díreach in aice le Clara aagus níor stop sí ag bhaint liomóg amam nuair nach raibh Mháim ag féachaint. Ansin chonaic sí mise ag bhaint cheann as Clara agus scread sí orm chun stopadh.
Ag an t-aerfort bhí orainn fhanacht ar fadh chom fhada chun faidh ar an t-eitleán. Scairdeitleán mór a bhí ann. Níorbh chead againn dul thuas staighre. Bhí a lán chlainnte ar an t-eitleán agus bhí siad go léir ag dul chun Spáin freisin. Ag smaoineamh air, déanann sin chiall, mar is é sin an áit go raibh an t-eitleán ag dul.
Nuair a chosadh faoi dheireadh muid, dtaistimid chun fanacht ar ár málaí. Rinne mé chairde le bhuachail ón Beilg darbh ainm Marcus. Dhúirt sé go raibh seit iomláin de cáirtaí Titan ach níor chreid mé é agus ansin dhúirt sé go raibh iad in sna mhallaí agus nuair a dteachfaidh siad amach, taispeánaí sé dom. Ach bhí a chlann ag dul chuig áit difrúil sa Spáin agus ní fhacadh mé arís é.
Ansin fuairimid ar cóiste chuig ár óisteán, agus bhí gach duine ag cannadh ar an cóiste. Bhí Máim agus Daid ag suigh gearr don chúil, ach dúirt siad go raibh mé féin agus Clara in ann suigh taobh thiarr don tiomáinaí. Cheapaim go raibh sin mar gheall ar iad ag éirí braoin de Chlara ag bhaint liomóg asam i gcónaí agus mise ag bhaint cheann aisti díreach ó am go h-am.
Ar aon nós, ní cheapaim go raibh an tiomáiní romh áthasach leis an gcannadh. Is dócha gur bhfuil air n-éisteach le na h-ámhráin chéinne gach uair go tiomáinainn sé an gcóiste, agus measaim go bhfuil sé braon dóibh. Samhlím tgurb amanna nuair gur brea leis ámhráinte eile a cloisteál canta. Nó bfhéider gan cannadh ar bith.
Ar aon nós, raibh a shroichímid an óisteán, stop an tiomáinaí an cóiste go tobann, mar go raibh an trácht eile stopaithe. I bhfad uainn, bhí muid in ann fheiceáil go raibh rud éiginn ag torladh, ach bhí sé romh fhada uainn chun déanamh amach céard a bhí ann. Stop gach duine ag cannadh agus rith gach duine chun tosaigh chun an tarlú a fheiceál. Mar go raibh mé an duine is goirre dó, bhí an radhrac is fearr agam.
Ar dtús, d'fhéach sé mar go raibh díreach scamail mór de deannach ann agus go tobann d'eitil rud as an scamail agus phléasc sé ar an dtalamh díreach in aice leis an cóiste agus chuaigh sé trí thinne. Gluaischarr a bhí ann! Thosaigh gach duine ag scaoilliú agus fuair gach tiomáiní eile as a gcarranna agus rith siad go taobh na bóthaire, ach níorbh féidir linn d-éliú mar gheall ar an charr ag dó in aice leis ár cóiste. Dhúirt an tiomáinaí linn gan scaoiliú, ach chonaic mé go raibh sé ag scaoiliú, é féin.
Ansin, chonaiceamar ghluascharr eile ag eitilt tríd an spéir - seoiligh sé díreach thar ár gcóiste ach ní fhaca mé chéin áit gur shroic sé síos mar go raibh na daoine fásta ag seasamh taobh thiar dom agus níorbh bhféidir liom feiceáil siar.
Agus ansin, thosaigh na daoine ar taobh an bóthar ag rith le h-eagla arís agus léim siad thar an cosanta agus rith siad tríd na phlásóga, mar go raibh rud éigin ag techt in ár dtró agus bhí sé ag caitheamh charranna agus truiceanna as a bhealach!
Thosaigh gach duine ar an gcóiste ag ciceáil na bhfuinneoga agus gach rud, ag iarradh iad a bhriseah amach.
Agus ansin dúirt mo Dhaid, "Jason? Cá bhfuil tú?" Mar nach raibh sé in ann mé a fheiceáil.
Dúirt mé, "Díreach anseo, Daid, chun tosaigh!"
Dúirt sé, "Beir ghreim ar lámh do dheirfiúir and don't let go whatever happens!"
Dúirt mé, "Ceart go leor, a Dhaid." Ní raibh eagla are bith orm, indár iarradh, ach bhí Clara ag coaineadh.
Thóg mé lámh Clara ach bhí sí ag déanamh iarracht rith uaim agus bhí sí comh eaglach. Chás mé timpeall chun an chúis a fheiceál, agus ansin chonaic mé croth, mór gorm ag teacht I dtró na gcóiste. Brawn a bhí ann!!! Chás sé Toyota bun ós chion le cic agus ansin pucaigh sé carr airgead as a mbealach!
Go tobáin, bhí mé athseastadh, agus ar dtús cheap mé go raibh sé mar gheall ar Brawn ag síneadh don gcóiste ach ansin thig mé go raibh sé an tiomáiní bus gur léim as a shíocháin agus gur bhúileadh liom. Bhí ghreim agam ar mo dheirfiúir go fóil, agus d'fhéach mé timpeall chun feiceáil go raibh muid in ár aonar ar an gcóiste. Ní raibh eagla orm fós, ach bhí fearg orm gur d'fhag gach duine muid taobh shiar.
 
 

  


 

 
Taobh amuigh, bhí mé inán ár dtuistí a fheiceáil agus na phaisingéirí go léir eile, agus mo Mháim agus Daid ag déanamh iarracht teacht ar ais chuig an mbus ach níor ligeadh na phaisingéirí eile iad teacht ar ais.
Ansin d'féach mé amach as an fuinneóg chun tosaigh, agus bhí Clara ag beireadh barrtóg orm sonas nach raibh sí in ann é a fheiceáil. Céard a chonaic mé ná Brawn, ag seasamh díreach ansin, Díeach chun tosaigh don mbus! Agus bhí an-, an-fearg air. Agus ansin d'fhéach sé díreach orm, agus ceapaim gur chonaic sé an mbealach ina raibh mé ag beir beartóg as Clara chun ía coimead slán, agus go tobann, d'oscail sé a mbéal chun drantaigh a ligeadh agus chonaic mé go raibh a fhiacla go léir buí agus domhain.
Agus ansin sínigh sé leis a lámhaí móire agus stróich sé as go díeach an tús don mbus! Stróich sé é coisiúil le pháipéar!
Lig Brawn drantaigh eile, agus chromadh sé a cheann mór isteach sa bhus agus dúirt sé liom, "Céann fáth nach bhfuil tú ag rith cosúil le gach éinne eile, a dhailtín?" Bhí boladh de séarach as a bhéal, agus rinne sé mo shúile beagán uisceadh ar fadh nóiméad.
Ansin dúirt mé, "Mar níl mé ag fágáil mo dheirfiúir I mo dhiadh. Ní féidir léi rith comh tapadh liom agus ní féidir liom í a iompair."
Agus ansin gháirigh sé, agus dúirt sé, "Ceapainn tú go bhfuil tú coisiúil le laoch, mar sin?"
Dúirt mé, "Ní laoch mé. Táim díreach dearthar."
Dúirt Brawn, "Faigh tú féin agus do dheirfiúir as an mbus, a dhailtín, mar tá mé chun é a stróicheadh go smidiríní!"
Ní thuigim go dhíreach cén fáth, ní raibh eagla orm níos mó. Bhí díreach tuairim agam nach raibh sé chun muid a ghortú. Dúirt mé leis, "Ní féidir liom fagáil mar níl mé chun Clara a fhágáil anseo."
Ansin rinne sé mionngháire, agus mionngháire beagán cháirdiúil a bhí ann, ní cheann olc. Dúirt sé, "Céard is ainm duit, a bhuachaill beag?"
Dúirt mé, "Jason Scott is ainm dom."
Sínigh sé suas agus beir sé ghreim de Clara agus mise féin agus lig sí scread mór aisti! Ansin chuir Brawn mo dheirfiúir agus mé féin síos ar an talamh agus dúirt sé linn rith agus ritheamar chuig ár dtuistí.
Ansin d'fhéach Brawn treasna orainn, agus gáirigh sé arís, agus dúirt sé, "Bhí sé go deas bhuaille leat, a Jason Scott!" Agus sin a bhí ann, ardaigh sé an chóiste and chath sé é thar go dtí an chéad chluain eile and lean sé ar aighdh.
Níos déanaí, chuala mé gur d'imigh sé ar stréidh sna chnoiceanna agus na Ghárdaí Spáinneach á lorg, ach níor bhreith siad air.
Ar aon nós, ina dhiadh gur d'fhagadh Brawn bhí gach duine ag rá go raibh mé I mo laochra agus gurbh duine cróga mé. Dúirt Daid go raibh sé comh, comh bródúil asam, agus lean ár Mháim ar aighdh ag caoineadh agus ag beir barrtóg asainn. Níos déanaí, Dtháinig Daid ar an tiomáiní cóiste agus thug sé puc dó da bharr mé féin agus Clara a fhágáil gan cabhair a thabhairt dúinn.
Bhí orainn fanacht ar feadh uaireanta agus uaireanta le haighdh na Gárdaí a chríochnú lenna h-imscrúdanna agus chun ár mhálaí a fháil ar ais. Ansin fuaireamar cóiste eile agus tiomáinaigh muid chuig an óstáin, ach ní raibh éinne ag channadh an uair seo ar chur ar bith. B'fhéidir mar go raibh gach duine comh tuirseach.
Bhí an-sproai ann san óistán, ach ní raibh sé comh suimiúil is a ceapadh mé. Ar an Lá go raibh muid ag teacht ar ais abhaile, chualamar go raibh troid iontach mór ann I Meirceá agus gur d'imigh na súipearlaochra agus na súipearbithiúneacha go léir ar stréidh agus níl a fhois ag éinne cá ndeachaigh siad.. Dhá mhí ó shin a bhí sé agus tá siad go léir fós imithe. Tá súil agam nach mbeidh sé ró-fhada go dtí go tiochaíonn siad ar ais.
Déireann Máim nach beidh muid ag dul ar ais chuig An Spáin an bhliainn seo chugainn. Ach an scéal deas a bhfuil ann ná gur chuir Clara stop le liomóganna a bhaint asam agus anois deireann sí go bhfuil mé a dearthar is fearr, ach tá sé sin bómánta mar tá mé a t-aon dearthar.
Ar aon nós, sin an rud a rinne mé ar mo laethanta saoire.
 
 

  

Image and text © Michael Carroll 2006 - absolutely not to be reproduced without permission!
Translation © Danielle Lavigne 2009